80 x 100 cm, acryl en olieverf op doek
Waar blijven wij toch dat desperate verlangen halen om altijd iets anders te zoeken dan wat ons gegeven is: van wat voorbij is willen we dat het blijft en van wat nog moet komen willen we dat het er al is en dat het nooit voorbij zal gaan. Zijn wij echt zo geobsedeerd door de gedachte altijd ābij de gelukkigenā te moeten horen om een zinvol leven te kunnen leiden? En wat als we worden opgejaagd door rampspoed en ellende en ons telkens toch weer ontsnapt wat binnen handbereik lijkt te liggen?
In de finale van zijn Zevende Pianosonate vertolkt Sergej Prokofjev dat gevoel van opgejaagdheid op een aangrijpende wijze: met dit Allegro Precipitato – snel, voortijlend – lijkt hij zich af te vragen of zoeken naar betekenis uiteindelijk niet veel meer voldoening geeft dan het dwangmatig najagen van geluk.
āŖ Sergej PROKOFJEV, Finale uit de Zevende Pianosonate, 1943
Geef een reactie